‘Al een jaar of 5 werk ik bij de klussenservice en om precies te zijn, in tuinen van cliënten. Meestal is dat in de lente-en-zomermaanden een waar genoegen…lekker temperatuurtje, zonnetje, losse grond, heerlijk om een tuintje netjes te maken.
Maar vanaf november wordt het minder aangenaam….veel regen, wind, koude handen , koude voeten, de grond meestal kletsnat of keihard en dan is het heel fijn om halverwege zo’n klus een kopje koffie of thee aangeboden te krijgen. Nu zullen de meeste mensen denken: logisch!!, maar dat is het echt niet. Vaak laten de mensen bij wie we werken zich niet eens zien en kruipen we een kwartiertje in de auto om onze zelf meegebrachte warme drankjes tot ons te nemen en een beetje warm te worden. Gebeurt dat een paar keer achter elkaar, dan neemt de motivatie om dit vrijwilligerswerk te doen, behoorlijk af.
MAAR…….dan is daar altijd weer mevrouw M. De eerste keer dat we bij haar in de tuin kwamen werken, vroeg ze al na een half uur: Willen jullie koffie? Nou, dat slaan we niet af mevrouw, heel graag.
Na gevraagd te hebben of we melk, zoetjes of suiker gebruikten, ging ze ijverig aan de slag; we roken al snel een heerlijk koffiegeurtje en nog wat andere lekkere geurtjes, hoorden gerammel van bestek, er werd veel heen en weer gelopen, maar jongens…..wat duurde dat lang!! Niet normaal, zo moeilijk was het toch niet om een bakje koffie te zetten?
Maar eindelijk, na bijna 3 kwartier kwam , ze ons roepen, modderschoenen natuurlijk uit.( Oh, dat hoeft niet hoor, dat geeft niks…) En we stapten op kousevoeten de kamer binnen…..De tafel was gedekt!! Een schattig tafelkleedje, 2 gebaksschalen met op de ene 4!! warme appelflappen en op de andere 4!! warme bolussen, die uiteraard in de oven waren opgewarmd. Bijpassende servetjes, feestservies, gebaksvorkjes en mesjes, want dat at makkelijker, roomboter voor de bolussen, een schaaltje chocolaatjes en de gastvrouw stond er stralend naast. “Dat hebben jullie wel verdiend “.
We waren sprakeloos!!! Zo lief, zo gastvrij, zo dankbaar dat we 2 uurtjes in haar tuin kwamen werken.
De koude autopauzes waren in één klap vergeten. Op zo’n moment, bij zo’n cliënt weet je het weer: Hier doen we het voor, natuurlijk niet voor de bolussen of de appelflappen, hoewel die uiteraard erg lekker waren, maar voor de dankbaarheid en de blijdschap van zulke lieverds!!!!’
Jet de Klerk